Mój blog

Po części "Czarnoksiężnik i kryształ" szybciutko chciałam zabrać się za kolejną (wg mojej matematyki piątą) część. Jakież było moje zdumienie, gdy odkryłam, że przed częścią piątą jest część o numerze cztery i pół.
Okazuje się, że jest to najnowsza część cyklu, napisana przez Kinga w 2012 roku. Objętościowo jest to dokładnie połowa poprzedniej, a opisy informują, że jest to część zasadniczo nic nie wnosząca do cyklu, można ją przeczytać po części czwartej, na końcu, lub całkowicie niezależnie.
Zaburzyło to nieco moje czytelnicze Feng shui, więc żeby nie mieszać, zabrałam się od razu za tą część dodatkową i nic nie wnoszącą.

No i faktycznie - to taka opowieść w opowieści, a raczej - dwie opowieści w opowieści. I powiem wam, że tu już czuć Kinga w pełnej krasie. Opowieści te są dwie, snute przez Rolanda podczas lododmuchu - kilkudniowej zabójczej zimy, którą spędzili w ciepłym schronieniu.
Pierwsza opowieść, to wspomnienia Rolanda z wydarzeń, które nastąpiły bezpośrednio po zakończeniu perypetii opisanych w poprzednim tomie. Został on wraz z towarzyszem wysłany przez swojego ojca na misję, ponieważ wieści doszły, iż w sąsiedniej Deberii grasuje skóroczłek - bestia przepotwarzająca się w zwierzę i pożerająca ludzi. I tak, napisałam, że w tych opowieściach czuć Kinga w pełnej krasie, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że był on tu trochę pod wpływem jakże dobrze nam znanej postaci Geralta z Rivii.
W trakcie tej opowieści mamy przerywnik na opowieść drugą, który młody Roland opowiada cudem ocalałemu chłopcu. Jest to opowieść, którą z kolei Rolandowi w dzieciństwie opowiadała jego mama. Jest to tytułowe opowiadanie "Wiatr przez dziurkę od klucza" - historia dziejąca się w miejscowości Drzewo znajdującej się na skraju świata, o dzielnym chłopcu imieniem Tim, który aby pomóc swojej mamie wyrusza na bardzo niebezpieczną wyprawę do Żelaznej Puszczy.

Oba opowiadania są świetne, a konwencja książki bardzo przypadła mi do gustu. Polecam zwłaszcza tym, którzy nie chcą się zagłębiać w cały cykl.