Mój blog

Przeczytałam kolejną książkę z serii jak dobrze wychowywać dziecko. Ta, w przeciwieństwie do Self-Reg, bardzo mi się podobała - być może dlatego, że była prosto i przyjemnie napisana, a może dlatego, że jej fundamenty są mocno zbliżone do założeń Pozytywnej Dyscypliny.

Założenia są bowiem takie same: celem jest budowanie więzi i relacji opartej na miłości i zaufaniu, przy jednoczesnym mądrym stawianiu granic i zachęcania dziecka do współpracy. Książka napisana jest naprawdę prosto - prezentuje przykłady z życia i proponuje, jakich komunikatów użyć, a także wyjaśnia, w jaki sposób dziecko nas odbiera.

Książka dzieli się na dwie części. W pierwszej znajdziemy opisane wszystkie proponowane narzędzia, dotyczące:

• akceptacji uczuć dziecka,
• zachęcające do współpracy,
• rozwiązywania konfliktów,
• wyrażania pochwał,
• dzieci o innej wrażliwości i szczególnych potrzebach.

Druga część to opisy przykładów stosowania narzędzi w działaniu, posortowane w typowe problemy dnia codziennego z dzieckiem:

• walka o jedzenie,
• poranne szaleństwo,
• rywalizacja z rodzeństwem,
• zakupy z dziećmi,
• kłamstwa,
• uczucia rodziców,
• skarżenie,
• sprzątanie,
• lekarstwa i lekarze,
• nieśmiałość u dzieci,
• ucieczki,
• bicie,
• kłopoty ze snem,
• złość rodziców.

Każdy podrozdział kończy się krótkim komiksem ze scenkami rodzajowymi i tabelką podsumowującą, żeby można było sobie łatwo odnaleźć i przypomnieć dane narzędzia.

Niby niewiele mnie tu zaskoczyło - bo wiele technik jest spójna z pozytywną dyscypliną - ale dowiedziałam się ciekawych rzeczy odnośnie chwalenia. Wiecie, że można chwalić dziecko w zły sposób? I ja dotychczas chyba właśnie to robiłam. Niby widziałam gdzieś te treści parentingowe, ale dlaczego niby nie miałabym powiedzieć mojemu dziecku, że jestem z niego dumna? A tu ta kwestia jest fajnie wyjaśniona.

Plusik też za jasne przedstawienie sprawy: jeśli szlag Cię trafia ze złości na nieposłuszne dziecko, to masz krzyknąć, a jakże. Mówienie spokojnym, wypranym z emocji głosem, w momencie, gdy buzują w Tobie złości, jest sztuczne i wcale nie uczy dziecka rozpoznawania emocji. Grunt, to wyrazić swoją złość w sposób, który nie krzywdzi dziecka. Jeśli masz ochotę je trzepnąć w tyłek - powiedz, że gotujesz się ze złości i wyjdź. Jeśli chcesz krzyknąć, unikaj pogadanek i absolutnie nie używaj personalnych wycieczek typu "jesteś beznadziejny", "jesteś głupi", "jesteś niegrzeczny". Ogranicz krzyk do jednego słowa lub Twoich uczuć / obserwacji. Jak w przykładzie powyżej. Dziecko wie, że przesadziło i że rodzic jest wkurzony, ale jednocześnie zachowany jest szacunek do jego osoby i nie dzieje mu się żadna krzywda.

Przydatna i prosta lektura. A wiele narzędzi przyda się chyba do stosowania chyba nie tylko w kontakcie z dziećmi.